KWIECIEŃ 2024r. 

JAK WYCISZYĆ NADPOBUDLIWE DZIECKO?

 

Dziecko nadpobudliwe to dziecko, które ma problemy z koncentracją, nie potrafi skupić się na wykonywanym zadaniu, szybko i chętnie przerzuca swoje zainteresowanie z jednego obiektu na inny. Jest nadaktywne i wydaje się mieć niespożyte pokłady energii. Często u takiego dziecka występuje również nadwrażliwość emocjonalna i zbytnia ekspresja w wyrażaniu uczuć. Dziecko może mieć trudności w kontrolowaniu swoich emocji i zachowań oraz problemy w relacjach z innymi. Łatwo wpada w euforię, ale równie łatwo wybucha płaczem lub złością, jeśli coś mu się nie udaje lub nie idzie po jego myśli. Jest nadwrażliwe na bodźce z zewnątrz i często reaguje na nie zbyt gwałtownie. Zatem jak wyciszyć nadpobudliwe dziecko? Jak zorganizować mu przestrzeń? Jakie zabawy będą dla niego odpowiednie? O tym poniżej.

Dziecko nadpobudliwe często odbierane jest przez otoczenie jako źle wychowane, trudne i nieposłuszne. W szkole niejednokrotnie może usłyszeć, że jest niegrzeczne i źle się uczy. Trzeba jednak pamiętać, że nadpobudliwe dziecko nie zachowuje się „źle” celowo.

Jak wyciszyć nadpobudliwe dziecko?

Aby pomóc dziecku nadpobudliwemu należy skupić się na jego potrzebach i zapewnić mu wsparcie i zrozumienie. Męczące dla otoczenia zachowania, jemu samemu również sprawiają poważne problemy – utrudniają znalezienie przyjaciół, odniesienie sukcesu czy chociażby usłyszenie pochwały.

Zadbaj o porządek i rutynę

Dziecko nadpobudliwe żyje w świecie wewnętrznego niepokoju i chaosu. Wszystko co nagłe i niespodziewane wytrąca je z równowagi, dlatego dobrze jest, jeśli w jego otoczeniu panuje porządek i stabilizacja. Wprowadź ustalony rytm dnia, który uprości styl życia dziecka, da poczucie stałości i bezpieczeństwa oraz pomoże mu poradzić sobie z codziennymi obowiązkami. W takim planie powinny się znaleźć zarówno obowiązki, jak i przyjemności – pory wstawania, czas posiłków, czas na zabawę, na naukę oraz na kładzenie się spać. Najlepiej taki plan przygotować wspólnie z dzieckiem, będzie wtedy czuło, że ma wpływ na to co robi i chętniej będzie go przestrzegać.

 

Ogranicz liczbę docierających z zewnątrz bodźców

W przypadku dziecka nadpobudliwego należy przyjąć zasadę, że im mniej dzieje się wokół niego, tym lepiej. W domu unikamy np. puszczania głośnej muzyki, częstego zapraszania wielu gości, ograniczamy zbyt długie przesiadywanie przed telewizorem, komputerem i korzystanie ze smartfonu. Dynamiczne gry komputerowe lub bajki dostarczają dziecku ogromnej ilości bodźców, emocjonują i wciągają. Mimo iż wydaje się, że powodują u dziecka skupienie i zainteresowanie, to po odejściu od monitora czy ekranu, poziom rozbudzenia będzie jeszcze większy.

Na wyciszenie dziecka dobrze wpływa ograniczenie przestrzeni. Dobrym pomysłem jest np. rozstawienie w pokoju dziecka namiotu. Będzie on zarówno formą rozrywki, jak i terapii, bo oddzieli dziecko od innych bodźców i atrakcji.

Jeśli dziecko się bawi, nie powinno mieć zbyt dużo zabawek naraz. Kiedy są to np. klocki, wszystkie inne zabawki powinny być schowane do szafki.

Dziecku w wieku szkolnym należy zapewnić ciche miejsce do pracy, z małą ilością przedmiotów dookoła. Na biurku powinny się znaleźć tylko te przedmioty, które są potrzebne do wykonania aktualnego zadania.

Poznaj czytanki, które mogą Ci pomóc wyciszyć nadpobudliwe dziecko: Domek z bajki. Czytanki i Gwiazdka z nieba. Czytanki

Ustal zasady i konsekwencje

Określ jasne granice i zasady postępowania, które pozwolą dziecku zapanować nad jego impulsywnością i trzymaj się ich. Ustal też konsekwencje. Powiedz dziecku, co się stanie, jeśli będzie łamało zasady i przekraczało ustalone granice. Na niewłaściwe zachowanie dziecka reaguj szybko, zaraz po przewinieniu. Konsekwencje powinny być skuteczne (zawsze doprowadzone do końca), sprawiedliwe (adekwatne do przewinienia), stałe (niezależne od aktualnych emocji opiekuna) i słuszne (powinny być reakcją na złamanie powszechnych norm zachowania i mieć walor wychowawczy). Dziecko powinno dowiedzieć się, że popełniło błąd, ale nie może czuć, że traci miłość rodziców. Nie krzyczymy na dziecko, nie wysyłamy do kąta, w żadnym wypadku nie stosujemy też kar cielesnych.

Dostrzegaj sukcesy a nie porażki

Dziecko nadpobudliwe źle znosi krytykę i kary za źle wykonane zadania, odczuwa je jako krzywdę. Pochwal dziecko za każdy etap pracy i pozytywnie wzmacniaj, jeśli zrobi coś dobrze np. siedzi spokojnie kilka minut lub doprowadzi do końca wyznaczona pracę. W przypadku niepożądanego zachowania postaraj się odwrócić uwagę dziecka, zaproponuj jakąś aktywność czy zadanie. Po jego wykonaniu warto nagrodzić dziecko chociażby słowną pochwałą czy przytuleniem. Podsuwaj dziecku rozwiązania alternatywne – zamiast mówić żeby przestało coś robić, podpowiedz, co mogłoby zacząć robić.

 

Warto pamiętać o tym, aby każdego dnia ofiarować dziecku swoją uwagę i zainteresowanie, nie tylko wtedy, gdy jest okazja, aby je nagrodzić.

Daj dziecku czas na odpoczynek

Wiele nadpobudliwych dzieci ma trudności ze skoncentrowaniem się na czymś przez dłuższy czas, więc daj dziecku czas na odpoczynek i pozwól się wyciszyć. Staraj się dostosować tempo pracy lub zabawy do możliwości psychofizycznych dziecka, dawaj zadania realne do wykonania. Powinno mieć do wykonania tylko jedno zadanie tak długo, aż się z niego wywiąże.

Zadbaj o czas na zabawę i relaks

Pokaż dziecku, w jaki sposób może się zrelaksować. Zaproponuj różne metody relaksacji i aktywności, ale obserwuj czy odpowiadają one dziecku. Nie każda zabawa i metoda będzie tak samo dobra w każdym przypadku. Np. osiągnięcie relaksu podczas uprawiania jogi może być dla dziecka nadpobudliwego bardzo trudne i zamiast się uspokoić, jeszcze bardziej się zestresuje. Zajęcia plastyczne, jazda konna, masaż czy muzykoterapia mogą być dobrze tolerowane przez jedne dzieci, a gorzej przez inne. Pomocna będzie taka aktywność, w której dziecko dobrze się czuje i odpoczywa psychicznie.

 

MARZEC 2024r. 

 

JAK MĄDRZE CHWALIĆ DZIECKO?

Proste słowa: kocham cię, wierzę w ciebie, jesteś świetna, dasz radę, mają niezwykłą moc. Dzięki nim dziecko staje się odważne i pewne siebie.  Słowa akceptacji, pochwały, wsparcia to najlepsze, co możesz dać swojemu dziecku. Niezależnie od wieku potrzebuje ono zainteresowania rodziców. Chce wiedzieć i czuć, że jest ważne, kochane i szczęśliwe.  Pamięć dziecka jest bardzo chłonna. Często powtarzane słowa zapisują się w niej niczym na twardym dysku. Jednak nie da się ich wymazać tak szybko jak z komputera. Powodują, że dziecko myśli tak o sobie, jak o nim mówi mama, tata. Bo rodzice są niepodważalnym autorytetem. Jeżeli dziecko często słyszy, że jest niezdarne, leniwe, niegrzeczne, a koledzy są od niego lepsi, zaczyna wierzyć, że właśnie tak jest. A gdy słyszy  o swoich mocnych stronach – że dobrze sobie radzi w danej dziedzinie, wtedy tworzy pozytywny obraz samego siebie.

Mądre pochwały wzmacniają

 Dzięki pochwale dziecko dowiaduje się, że robi coś dobrze, i następnym razem stara się być jeszcze lepsze.

Jak chwalić dziecko? 

Doceniaj to, co dobre. Zawsze okazuj radość i dumę, gdy twoje dziecko zrobi coś wyjątkowego.

 

Mów o konkretach 

Koniecznie opisuj sytuację, która wprawiła cię w zachwyt. Np.  powiedz: „Ubrania schowane w szafie, książki z dywanu przeniesione na półkę, okruszki zniknęły z biurka. Pięknie posprzątałeś, kochanie!”. Taki z pozoru banalny opis połączony z twoim zachwytem jest dla dziecka wskazówką, czego się po nim spodziewasz. 

Dostrzeż nawet małe osiągnięcia 

Chwal za najdrobniejsze sukcesy, które prowadzą do celu. Liczy się wytrwałość. Dziecku łatwiej będzie konsekwentnie dążyć do celu, gdy mama będzie go dopingować.

Szukaj okazji do zachwytów 

Kieruj pod adresem dziecka miłe słowa także w zwykłych, codziennych sytuacjach. Nie czekaj, aż zrobi coś wyjątkowego. Gdy spokojnie się bawi, podejdź do niego, mówiąc „Cieszę się, że tak spokojnie się bawisz. Miałam    w pracy trudny dzień i potrzebuję odpocząć”.

Chwal szczerze 

Podkreślaj autentyczne zalety dziecka. Wyróżniaj zachowania, z których naprawdę jesteś dumna. Dzieci łatwo wyczuwają fałsz.                                                  – Same ogólniki. Słowa „brawo”, „świetnie”, „pięknie” są niewystarczającą informacja dla dziecka. Lepiej opisać, co dokładnie jest powodem naszego zachwytu. Dziecko, słysząc od ciebie wciąż te same słowa, pomyśli, że po prostu je zbywasz. 

Gdy dziecko coś przeskrobie

Mów dziecku, że je kochasz jak najczęściej. Nie tylko, gdy jest grzeczne, spełniło twoje oczekiwania, ale przede wszystkim, kiedy coś przeskrobie. Bo wtedy wie, że cię zawiodło i bardzo potrzebuje zapewnień o miłości. Warto      w takich sytuacjach powiedzieć: „jest mi bardzo przykro, smutno, gdy widzę, jak się zachowujesz, ale bardzo cię kocham; jesteś moim kochanym synkiem i to nigdy się nie zmieni…”.

Wsparcie i zachęta silnie motywują

Dziecko wiele rzeczy robi po raz pierwszy. Naturalne jest, że czasem czuje się niepewne, bezradne, boi się. Dziecko chce wiedzieć, że rodzice mu kibicują, bardzo potrzebuje wsparcia i dobrych słów, okazania zrozumienia, bez oceniania lub ośmieszania.

Wzmacniające komunikaty

Warto rozmawiać z dzieckiem, z uwagą wysłuchać jego niepokojów, wahań         i dać mu wsparcie. Niezwykle motywująco działają słowa: „dasz radę”, „na pewno potrafisz”, „ufam, że ci się uda”, „wierzę w ciebie”. Te zwroty dodają odwagi, zachęcają, budują wiarę we własne siły. Zaprocentują także                          w przyszłości. .

Jeśli dziecku się nie uda  – trzeba dostrzec wysiłek

Nie powinniśmy skupiać się na jego klęsce – nie należy oceniać, krytykować, udzielać dobrych rad.  Warto powiedzieć: „Przykro mi, że tym razem ci nie wyszło. Ale podoba mi się, jak bardzo się starałeś”.

Warto wyróżnić sukces

Trzeba unikać sformułowań typu: „jak chcesz to potrafisz”, czy „wreszcie”,                „w końcu”. Takie komunikaty nie wzmacniają, ale wręcz mogą obniżyć poczucie wartości dziecka. Sukces warto wyróżnić pozytywnym komunikatem, np. „Udało ci się, jestem z ciebie dumna!”. Całuj dziecko jak najczęściej             i przytulaj, ale nie zapominaj dodać: „Kocham cię”. Słowa mają wielką moc, pozostawiają w dziecku ślad.

Patrz tak, żeby widzieć

Kiedy rozradowane dziecko przybiega pochwalić się swoim sukcesem, odłóż na chwilę swoje zajęcia  i poświęć dziecku trochę czasu.

Dostrzegaj konkrety

Wielką pochwałą jest podkreślanie nowych umiejętności, których pojawienie się zbyt często przyjmujemy jak coś oczywistego. Doceń to, że od kilku dni dziecko pamięta o myciu zębów. Nie czekaj, aż dziecko przyjdzie samo po pochwałę.

Niczego nie wmawiaj

 Nie chwal dziecka  w nadziei, że w ten sposób zachęcisz go do czegokolwiek. Jeśli sto razy mówiło ci, że nie cierpi np. muzyki, nie mów: „Jak pięknie śpiewasz’’!

Błędy – ludzka rzecz

 Naucz dzieci, że popełnianie błędów to rzecz ludzka. Wspieraj i pozwalaj wypłakać rozczarowanie.

Pozwól dziecku na błędy. Dziecko ma prawo do niepowodzenia. Nadmierne chwalenie, codzienne, kilkakrotne zachwycanie się jego talentami, sukcesami, przesadny entuzjazm, przyniesie efekt odwrotny do zamierzonego. Dziecko może czuć dużą presję, myśleć, że nie ma prawa do błędu, bać się porażki. Może, więc zacząć dążyć do perfekcji lub wycofywać się z różnych zadań, co                w obu przypadkach powoduje frustrację.

 Na pochwałę zasługują poszczególne działania czy zachowania dziecka. Podobnie jak w przypadku krytyki, należy wystrzegać się sformułowań etykietujących. Więcej w proces wychowania wniesie komunikat typu „świetnie sobie poradziłeś z tym zadaniem” niż „jesteś wspaniały”.  Chwalcie konkretnie, precyzyjnie, szczerze.

Pochwała nie powinna być odraczana. Zwłaszcza u małych dzieci jest istotne by wzmocnienie nastąpiło bezpośrednio po odniesieniu sukcesu. Jak i w wielu innych przypadkach, ważna jest też zasada konsekwencji, – jeśli raz pochwaliliśmy dziecko za jakieś osiągnięcie, nie możemy innym razem za to samo go zganić. 

Podsumowując: 

Pochwały muszą być skierowane na konkretne zachowania, nie stosuj pochwał ogólnych,  nagradzaj dziecko za dobre zachowanie,  chwal każdy mały kroczek dziecka ku pożądanemu zachowaniu,  próbuj „wyłapać” dobre zachowanie u dziecka i chwal je,  pochwal dziecko kiedy zaprzestało negatywnego zachowania.

Chwaląc, pamiętaj;

Opisz, co widzisz („Widzę misie poukładane na półce i klocki w pudełkach”),  opisz, co czujesz („Przyjemnie jest wejść do Twojego pokoju i zobaczyć porządek”),  podsumuj godne pochwały zachowanie dziecka („Cieszę się, że potrafisz sam uporządkować swoje zabawki”). 

Pochwała kształtuje wiarę we własne możliwości. Jest lepszą nagrodą niż najsłodszy cukierek.  Dobre pochwały na pewno wymagają treningu  i pewnej samokontroli.  Warto jednak poświęcić trochę czasu na „ćwiczenia”, bo wysiłek wart jest efektów.

 

LUTY 2024r. 

SAMODZIELNOŚĆ DZIECKA… KROK PO KROKU

1. Zaufaj dziecku. stawiaj jego potrzeby ponad swoje obawy i wymagania. Nie chodzi oczywiście o brak opieki i pozwolenie dziecku na ryzykowne zabawy. Zaufanie objawia się w stworzeniu dziecku przestrzeni na próby i nowe doświadczenia. Przygotuj się na to, że dziecko popełni wiele błędów! Dla niego będą one cennym doświadczeniem, a dla Ciebie świetnym punktem wyjścia do rozmów (nie krytyki!) na temat tego, jakie są konsekwencje poszczególnych zachowań.

2. Nie wyręczaj. Oczywiście czasem pośpiech powoduje, że wolimy sami zawiązać dziecku buty; wolimy sami posprzątać po obiedzie, wiedząc, że będzie dokładniej. Łatwiej jest przejąć kontrolę niż pozwolić dziecku na próby (często nieudolne). Jeśli jednak nie przy Tobie, to gdzie maluch ma się nauczyć danych czynności? Nie ponaglaj, nie przerywaj jego wysiłków w połowie -  daj mu obowiązki, które będzie w stanie wykonać na miarę swojego wieku i umiejętności.

3. Zachęcaj do podejmowania prób. Dla malucha fakt, że doszedł do czegoś sam (lub z niewielką pomocą dorosłego) jest bardzo ważny. Kiedy dodatkowo rodzic zainteresuje się tym faktem i pochwali jego wysiłki, będzie to ogromna motywacja do dalszych prób! A jeśli coś nie wyszło - szanuj wysiłki dziecka i ośmielaj go do dalszej nauki.

4. Znajdźcie zajęcia dla dziecka związane z jego zainteresowaniami. Odkrywanie samodzielności przez pasję pozwala na identyfikację mocnych stron dziecka, motywuje do działania i stawiania czoła przeciwnością. Rozwijanie zainteresowań dziecka pomaga mu budować własną tożsamość oraz wywołuje satysfakcję.

Pamiętaj, że wyręczanie dziecka uczy go bezmyślności i niezdolności do podejmowania własnych decyzji. Maluch traci instynkty samozachowawcze, przez co w przyszłości oczekuje pomocy w każdej sytuacji.
 

 

 

JAK MOŻNA POMÓC DZIECKU DOBRZE SIĘ ZACHOWAĆ?

 

"Nikt nie rodzi się z wbudowanymi umiejętnościami wychowawczymi. Trzeba się tego nauczyć"

 

Każdy rodzic wychowując swoje dziecko zastanawia się i martwi czy robi to właściwie. Nie ma rodziców doskonałych. Wszyscy miewają trudności i zastanawiają się czy wywierają na swoje dzieci dobry wpływ. Jednym z problemów jest dyscyplina, czyli pytanie co zrobić żeby dzieci dobrze się zachowywały. Dla wielu rodziców ten problem może okazać sie bardzo trudny. Każdy rodzic ma swoje zdanie na temat jak należy wychowywać dzieci. Pozytywne podejście polega na chwaleniu dziecka i zachęcaniu go do pożądanych zachowań oraz upewnieniu się, że poświęcamy dziecku uwagę oraz kiedy zachowuje się we właściwy sposób. Pozytywne podejście nie obejmuje bicia dziecka. Niektórzy rodzice obawiają się, że jeśli nie będą dawali dzieciom klapsów to stracą nad nimi panowanie. W rzeczywistości jednak dzieje się zupełnie inaczej. Im częściej okazujemy dzieciom miłość, szacunek, dzieci rozumieją dlaczego chcemy, żeby zachowywały się w określony sposób i tym bardziej chcą spełnić nasze oczekiwania.

 

TRUDNE ZACHOWANIA – to zachowania, które przeszkadzają dorosłym jak i samym dzieciom oraz negatywnie odbijają się na atmosferze relacji rodzica z dzieckiem.

Pojawiają się między innymi gdy:

• Dążenia dziecka spotykają się ze zdecydowanie innymi dążeniami dorosłego.
• Dziecko doświadczyło już wcześniej, że zwiększając opór jest w stanie osiągnąć swój cel.
• Dziecko nie rozumie potrzeby wykonania polecenia.
• Dziecko nie wie co innego mogłoby zrobić w tej sytuacji.
• Rodzice dają dziecku sprzeczne komunikaty (jedno nie pozwala na cos, a inne pozwala).

Trudne zachowania mogą być:

• Uzewnętrznione – np. napad złości, krzyk, płacz tupanie, bicie, niszczenie, brzydkie odzywanie się).
• Bierny opór – np. odmowa, odwlekanie wykonania polecenia(zaraz, zrywanie kontaktu (odchodzenie, zatykanie uszu), kłamstwo, sztywność zachowania (np. domaganie się ciągle tego samego na obiad).

Trudne zachowania dziecka wywołują u rodziców poczucie bezradności, brak kompetencji, wstyd, brak poczucia kontroli nad sytuacją. Następstwem tego jest poczucie złości na dziecko i na siebie, a wtedy rodzic może zrobić coś, czego może żałować. A następnie być bardziej pobłażliwym, chcąc dziecku wynagrodzić swoje złe emocje.

 

PRZYKŁADY POZYTYWNYCH WYBORÓW RODZICÓW:

•   Dawaj dzieciom przykład dobrego zachowania.
Dzieci uczą się, naśladując zachowania innych. Z pewnością będą naśladowały Twoje postępowanie.

•   Zmieniaj otoczenie, a nie dziecko.
Lepiej jest trzymać cenne, niebezpieczne lub kruche przedmioty poza zasięgiem dziecka, niż karać dziecko za jego naturalną ciekawość.

•   Wyrażaj swoje życzenia pozytywnie!
Mów dzieciom czego od nich oczekujesz, a nie tylko, czego sobie życzysz.

•   Stawiaj realistyczne wymagania.
Pamiętaj o tym, aby zadawać sobie pytanie, czy twoje wymagania odpowiadają wiekowi i sytuacji dziecka. Musisz okazywać więcej cierpliwości.

•   Nie polegaj zanadto na nagrodach i karach.
W miarę, jak dzieci dorastają, kary i nagrody stają się coraz mniej skuteczne. Wyjaśnij powody Twoich decyzji. Negocjuj ze starszymi dziećmi, stosuj taktykę odwracania uwagi w wypadku małych dzieci.

•   Wybierz wychowanie bez bicia i krzyku.
Na początku klapsy mogą się wydawać skuteczne, jednak może się okazać, że rodzice muszą uderzyć coraz mocniej, żeby osiągnąć ten sam skutek. Krzyczenie na dzieci lub nieustanne ich krytykowanie bywa równie szkodliwe i może doprowadzić do długotrwałych trudności emocjonalnych. Takie kary nie pomagają dziecku wykształcić w sobie samokontroli i szacunku dla innych.

 

 

PAŹDZIERNIK 2023r.

 

DLACZEGO WARTO ĆWICZYĆ U DZIECKA WYTRWAŁOŚĆ?

Człowiek wytrwały podejmuje działanie, nawet pomimo przeciwności, napotykanych na drodze do osiągnięcia wyznaczonego celu. Dzięki wytrwałości szuka nowych rozwiązań,  możliwości i sposobów poradzenia sobie z wyzwaniem. Jest ona jedną z kluczowych cech człowieka sukcesu, szczególnie istotną w dzisiejszym pędzącym świecie. Powodzenie większości przedsięwzięć w dużej mierze zależy od wytrwałości i cierpliwości.

 

Jak rozwijać wytrwałość u dziecka?

 

Pięć wskazówek, jak rozwijać wytrwałość u dzieci:

       1      Bądź dobrym, konsekwentnym wzorcem.

To rodzice tworzą wzór do naśladowania i dzieci się z nimi identyfikują. Postawa rodziców wobec dzieci ma ogromny wpływ na kształtowanie się osobowości dziecka, na jego uczucia, zachowanie i rozwój intelektualny.

Dzieci muszą być w stanie przewidywać, jak się zachowają rodzice. Brak konsekwencji może sprawić, że są one niepewne i spada ich poczucie bezpieczeństwa. Konsekwentne postępowanie mówi dziecku jak jest ważne i jak ważne jest dotrzymywanie obietnic i wywiązywanie się z zobowiązań. Buduje też pewność siebie.

       2      Pozwalaj popełniać błędy

Jeśli zapewnimy dziecku akceptację w przypadku popełnianych błędów, stworzymy atmosferę do podejmowania prób. Błędy to nowe doświadczenia, bez nich nie da się pójść dalej i rozwijać swojego potencjału. Pamiętajmy, że jak powiedział Napoleon Bonaparte – tylko ten nie popełnia błędów, kto nic nie robi. Ważne zatem, żeby pozwolić dziecku popełniać błędy, ale również nauczyć je sobie z tym radzić.

3     Naucz przezwyciężać porażki

Uczenie się radzenia sobie z porażką wcale nie jest trudne. Co prawda musi potrwać, ale jest warte poświęconego czasu. I nie jest ważne w czym Twoje dziecko chce być dobre – czy chce pisać wiersze, budować mosty, projektować samochody czy wynaleźć lekarstwo na groźną chorobę. Radzenie sobie z niepowodzeniem przyda się w każdym zajęciu i pomoże rozwijać każdy talent. Przy tym wszystkim warto pamiętać jeszcze o jednej rzeczy. Wytrwałość i systematyczność można ćwiczyć.

       4    Ucz wytrwałości i systematyczności.

Można je ćwiczyć już od najmłodszych lat. Prawie każde dziecko, kiedy musi na coś czekać, jest zniecierpliwione i się denerwuje.

Pomocne może być uporządkowanie dnia. Dzieci lubią rytuały, które wprowadzają w ich życie poczucie bezpieczeństwa. Już najmłodsze mogą nauczyć się, że kąpiel odbywa się po uprzednim posprzątaniu zabawek i wieczorynce. Wprowadzanie systematyczności dotyczy u nich głównie nabywania nowych umiejętności, takich jak ubieranie się, samodzielne mycie rąk czy sprzątanie zabawek. Ważne jest tutaj zachęcanie do zrealizowania celu, motywowanie i chwalenie za to, co udało się opanować. Tylko wielokrotne powtórzenia dadzą efekty. Starsze chętnie zaangażują się w ustalanie porządku dnia. Rutyna to nic złego, wprost przeciwnie, może być pomocna w pracy nad wytrwałością.

Dobrym sposobem na naukę systematyczności i wytrwałości jest też hodowla domowego zwierzaka albo uprawianie sportu. Ten ostatni uczy koncentrować się na celu i wymaga ciągłego powtarzania tego, czego dziecko się nauczyło, jest też pełen pozytywnych wzorców, które można wykorzystać jako inspirację.

 

5     Pokazuj pozytywne wzorce

Pokazywanie wzorców do naśladowania jest bardzo dobrą strategią. Postaci, które od początku do końca zrealizowały jakieś zadanie, świetnie wykonujące daną czynność lub dobrze radzące sobie z problemami mimo napotykanych trudności to dobry wstęp do rozmowy o tym, jak być wytrwałym. Wybór pozytywnych wzorców należy oczywiście do rodziców, choć warto pamiętać, aby dobierać postacie jak najbardziej podobne do dziecka albo budzące jego sympatię.

Pamiętajmy o tym, że wytrwałość to sztuka, którą należy nieustannie ćwiczyć. Warto wymyślać różne zajęcia, które wymagają cierpliwości, jak chociażby sadzenie z dziećmi roślin i obserwowanie ich wzrostu. Wyjście na spacer też może przerodzić się w naukę cierpliwości, jeśli postawimy sobie cel. Znalezienie kasztanów, kamyków czy dostrzeżenie zwierzęcia czy ptaka to już coś. Podczas jazdy samochodem można grać w poszukiwanie konkretnych rzeczy przy drodze, marek samochodów czy określonych budynków. Wszystko zależy od naszej fantazji, na pewno umili i skróci czas podróży, a wymiar edukacyjny nie do przecenienia.

 

Wrzesień 2023r.

DO PRZEDSZKOLA CZAS 

Czas robi swoje. Ta zasada idealnie sprawdza się w sytuacji, gdy dziecko zaczyna chodzić do przedszkola.

Adaptacja dziecka w przedszkolu może trwać kilka tygodni: trzy, sześć, a niekiedy nawet dziesięć. Dziecko musi w tym czasie poznać nowe miejsce, przystosować się do innego rytmu dnia, a także zaakceptować obowiązujące w przedszkolu zasady. Nawiązuje relacje z panią, opiekunkami, dziećmi. To wszystko wymaga od niego sporego wysiłku. Procesowi oswajania tych wszystkich nowości sprzyja regularność. Gdy maluch choruje i nie chodzi do przedszkola, proces adaptacji przedłuża się.

Adaptacja... rodziców

Pierwsze tygodnie malucha w przedszkolu to także trudny czas dla rodziców. W zawirowaniach własnych emocji, kiedy radość i duma przeplata się z niepokojem i troską, warto pamiętać, że to dziecko wymaga wsparcia. Z tego względu własne emocje najlepiej odreagować po odprowadzeniu malucha do przedszkola.

 Dobry start

Proces oswajania nowej rzeczywistości przebiega dużo sprawniej, jeżeli maluch będzie mógł wykorzystać wcześniej opanowane umiejętności. Gdy więc dziecko ma doświadczenia w przebywaniu poza domem bez rodziców, będzie mogło wykorzystać je w przedszkolu.

Jeśli maluch potrafi samodzielnie umyć i wytrzeć rączki, samodzielnie zjeść obiad, założyć spodnie i buty, łatwiej mu będzie się odnaleźć w nowym miejscu. Jeśli spotyka się z innymi dziećmi, bawi się na placach zabaw, chodzi do klubu malucha, jest zapraszane do kolegi, ma większe szanse na nawiązanie udanych relacji z innymi dziećmi w grupie.

Rodzice nie powinni być jednak zaskoczeni, gdy okazuje się, że to, co dziecko sprawnie robiło w domu, w przedszkolu zupełnie nie wychodzi. Dzieje się tak, gdy nabyte umiejętności są jeszcze nieutrwalone. Malec, który dopiero co nauczył się korzystać z toalety, może "zapomnieć" o tym w przedszkolu. Często też jest tak pochłonięty nowymi kolegami i zabawą, że nie nadąża z innymi sprawami, jak na przykład zjedzenie całego obiadu.

Kryzysy

Pierwsze kryzysy w przedszkolu to swoista huśtawka. Już wydawało się, że wszystko układa się jak najlepiej, a tu następnego dnia maluch zanosi się płaczem w drodze do przedszkola. Od czego to zależy?

 Pierwszy kryzys

Bywa, że malec, który z nadejściem września biegł z radością do przedszkola, po kilku dniach reaguje płaczem. Bo wtedy już wie, że czeka go rozstanie, że może być trudno. Reaguje tak nie dlatego, że dzieje się coś przykrego, ale dlatego, że wokół jest wiele nowości, a skala zmian jest ogromna. Najczęściej kryzys przychodzi w pierwszym tygodniu, czasami później.

Kryzys po przerwie

"Nie cierpię poniedziałków" - wzdychają po weekendzie mama, tata i dziecko. Po dłuższej nieobecności zawsze trudniej jest wskoczyć w przedszkolny rytm (my, dorośli, także wiemy coś na ten temat - niełatwo nam zabrać się do pracy po wakacjach czy długim weekendzie). Dlatego, o ile to tylko możliwe, nie należy robić dodatkowych przerw w okresie adaptacji. Gdy malec zachoruje, nie mamy wyboru. Nie warto jednak pozwalać na pozostawanie dziecka w domu, gdy może iść do przedszkola. Po każdej przerwie dziecko na nowo musi się "dostroić". Aby maluch załapał przedszkolny rytm i uwewnętrznił go, potrzeba kilku tygodni - bez "przedszkolnych wakacji".

Kryzys "szatni"

Szatnia to ważna strefa przejściowa. Niekiedy mokra od łez i wibrująca od krzyków, tłumaczeń i tupiących nóżek. Szczególnie wczesną jesienią. Przejścia ze świata rodzinnego do przedszkolnego nie należy wydłużać. Można się jeszcze poprzytulać w szatni, ale w drzwiach sali pozostaje już jedynie czas na krótkie, serdeczne i stanowcze pożegnanie. Podobnie jest przy odbieraniu dziecka z przedszkola. Gdy maluch chce się dalej bawić, a już czas wyjść, warto dać mu chwilkę na dokończenie budowli z klocków, sprzątnięcie, pożegnanie dzieci i pani. I wyjść. Nie przeciągając wejścia ani wyjścia, dajemy dziecku przewidywalny scenariusz, dzięki któremu może poczuć się bezpiecznie.

Cenne sygnały

O tym, czy adaptacja dziecka w przedszkolu przebiega normalnie, można się dowiedzieć od pań, a także od samego malucha.

Rady na pierwsze dni w przedszkolu

1. Rano budź dziecko z uśmiechem na twarzy.
2. NIE przychodź do przedszkola na „ostatnią chwilę", unikaj pośpiechu. Wyprawa do przedszkola powinna być raczej spacerem, a nie wyścigiem z czasem!
3. POZWÓL dziecku zabrać do przedszkola ulubioną przytulankę lub inną zabawkę. Pamiętaj, aby nie była to rzecz, która łatwo może się zepsuć lub zgubić!
4. NIE obiecuj swojemu maluchowi nagród za pójście do przedszkola, dziecka nie można przekupywać!
5. NIE przeciągaj nadmiernie pożegnania w szatni, pomóż dziecku rozebrać się, pocałuj je, odprowadź do sali i przekaż pod opiekę nauczycielce!
6. NIE zabieraj dziecka do domu, kiedy płacze przy rozstaniu; jeśli zrobisz to choć raz, będzie wiedziało że łzami można wszystko wymusić.
7. NIE obiecuj dziecku, że odbierzesz je po drugim śniadaniu, skoro wiesz na pewno, że nie będziesz mógł/mogła tego uczynić.
8. POSTARAJ SIĘ stopniowo wydłużać pobyt dziecka w przedszkolu. W pierwszych dniach odbieraj je dość wcześnie (po obiadku)
9. Jeżeli dziecko przy pożegnaniu płacze, postaraj się żeby przez kilka dni odprowadzał je do przedszkola tata, rozstania z tatą są mniej bolesne.
10. Kontroluj co mówisz. Zamiast: JUŻ możemy wracać do domu, powiedz: TERAZ możemy iść do domu. To niby niewielka różnica, a jednak pierwsze zdanie ma negatywny wydźwięk.
11. Nie wypowiadaj się negatywnie w obecności dziecka na temat sytuacji dotyczącej pobytu w przedszkolu.
12. NIE wymuszaj na dziecku, by po przyjściu do domu natychmiast opowiadało o przedszkolu, to powoduje niepotrzebny stres. Poczekaj, aż samo zacznie mówić.
13. NIE pytaj, co i ile dziecko zjadło, ale z kim i w co się bawiło.
14. CHWAL dziecko jak najczęściej, np. za pięknie wykonany rysunek w przedszkolu!
15. Pamiętaj: żegnaj i witaj swoje dziecko zawsze z uśmiechem!

 

 

 Wrzesień 2023r.

Rozwój psychoruchowy 3-latka

Dzieci w wieku 3 lat stają się otwarte, pogodne, mało konfliktowe i gotowe do współpracy. Pamiętając, że każde dziecko rozwija się inaczej, podane poniżej informacje mają charakter ogólny, informacyjny. Jeśli dziecko potrafi więcej, to dobrze. Jeśli mniej, potrzebna jest praca (w domu i w przedszkolu), by wyrównać deficyty.

Rozwój społeczny i emocjonalny

• Bawi się sam, ale i z innymi dziećmi

• Potrafi dzieli się z innymi

• Jest nastawiony na współpracę

• Zawiera pierwsze przyjaźnie

• Słucha i wykonuje polecenia

• Lubi słuchać historii na swój temat

• Lubi zabawy w dom i rodzinę

• Rozróżnia płcie, interesuje się własną płcią

• Potrafi opowiedzieć o problemie

• Okazuje miłość bliskim, lubi się przytulać

• Boi się ciemności i samotności

• Czasami adoruje jednego z rodziców

• Chętnie pomaga w domowych prostych czynnościach

• Chętnie się wygłupia, chce rozśmieszać innych

• Ma okresy płaczliwości i braku poczucia bezpieczeństwa, pojawiają się pytania typu           „kochasz mnie jeszcze?”

• Stany emocjonalne dziecka, charakteryzują się krótkotrwałością, gwałtownością i zmiennością – dziecko z jednego stanu emocjonalnego, uczuciowego przechodzi szybko w drugi, często skrajny

• Nie potrafi udawać, ukrywać czy kontrolować emocji

• Uświadamia sobie swoje pragnienia, mówi: „Ja chcę” albo „Ja nie chcę”

 

Rozwój fizyczny i motoryczny

• Sam myje ząbki

• Sam je

• Samodzielnie myje ręce, lubi bawić się wodą i w wodzie

• Potrafi nalać napój z butelki, czy dzbanka

• Pije z kubka, przez rurkę

• Potrafi korzystać z toalety, kontroluje swoje potrzeby fizjologiczne

• Potrafi się ubrać i rozebrać (potrzebuje pomocy przy guzikach, zamkach błyskawicznych, itp.)

• Wkłada buty (umie zapiąć rzepa, nie wiąże sznurówek )

• Rysuje kwadraty i koła

• Zaczyna się posługiwać się nożyczkami

• Skacze na 1 nodze

• Przez chwilę stoi na jednej nodze

• Bez problemu korzysta z urządzeń na placu zabaw

• Sprawnie sobie radzi z omijaniem przeszkód na drodze, nawet kiedy biegnie

• Kopie i rzuca piłkę

• Jeździ na 3 kołowym rowerku

 

Rozwój intelektualny

• Ma bogatą wyobraźnię. Może mieć „niewidocznych przyjaciół”; fantazja miesza się z rzeczywistością – nie rozróżnia tych dwóch obszarów

• Coraz więcej zapamiętuje

• Zaczyna dokonywać wyborów, w oparciu o przewidywanie konsekwencji, a nie o działanie

• Uczy się rozwiązywać problemy

• Chętnie słucha bajek, opowiadań

• Zna kilka wierszyków i piosenek

• Potrafi mówić krótkie zdania i prowadzić krótką rozmowę

• Czasem się zacina, jąka  lub powtarza słowa (zwłaszcza w emocjonujących chwilach)

• Zadaje dużo pytań

• Większość tego, co mówi jest zrozumiałe

• Rozróżnia, że coś jest takie same lub inne

• Nazywa podstawowe kolory, umie je pokazać

• Rozróżnia pojęcie teraźniejszości, przyszłości (ale myli „wczoraj”, „jutro”)

• Układa proste puzzle

• Potrafi policzyć 2-3 rzeczy

• Potrafi powiedzieć, jak się nazywa i ile ma lat, potrafi podać imiona rodziców, swojego przyjaciela i zwierzęcia

• Obserwuje

• Sygnalizuje co lubi, a czego nie - choć nie zawsze wie dlaczego :)